Het feit dat ik wees was en het bestaan ​​van mijn adoptiemoeder waren allemaal leugens.

 

The Hankyoreh introduceert de verhalen van 20 internationale geadopteerden, bij twee verschillende gelegenheden als onderdeel van de 35e verjaardag van de publicatie.

Op 11 mei was het Adoptiedag en dit jaar is het 70 jaar geleden dat internationale adoptie plaatsvond. Het is ook het derde land ter wereld, na Chili en Ierland, dat binnenkort begint met het onderzoeken van mensenrechtenschendingen op nationaal niveau.

De Danish Korean Truth Investigation Group (DKRG), die de hoofdrolspelers van de levende geschiedenis rekruteerde, is ’s werelds grootste Koreaanse geadopteerde gemeenschap met 650 leden uit 10 landen, waaronder Denemarken, Zweden, Noorwegen, Duitsland, Nederland en de Verenigde Staten. Sinds augustus vorig jaar heeft hij 334 gevallen van adoptie voorgelegd aan de ‘Waarheids- en Verzoeningscommissie’ en een onderzoek aangevraagd, wat heeft geleid tot de start van een onderzoek naar de ‘mensenrechtenschendingzaak in het buitenland’ adoptieproces’ in december.

De Waarheids- en Verzoeningscommissie is van plan om vanaf juni veldonderzoeken uit te voeren in Kopenhagen en Oslo. De aandacht van naar schatting 200.000 internationaal geadopteerden wereldwijd is hierop gericht.

The Hankyoreh respecteert de wens van internationale geadopteerden om de waarheid en gerechtigheid te herstellen door te kijken naar hun geschiedenis van oneerlijke behandeling bij de geboorte, zoals kinderhandel en vervalsing van gegevens. In het verleden dat 20 mensen kortstondig uitstortte, is er een verwachting voor waarheidsverzoening als onderwerp van onderzoek.

 

Het weeshuis waar ik op papier 6 maanden verbleef, maar eigenlijk was ik er niet.

 

Volgens de adoptiepapieren ben ik geboren op 7 februari 1974 en mijn Koreaanse naam is Cho Jeong-hee. Een jonge, ongehuwde vrouw beviel van mij en liet een stuk papier met de geboortedatum erop voor het katholieke kinderdagverblijf ‘Star of the Sea’ achter. Op 15 augustus van dat jaar zette iemand me op een vliegtuig. Twee dagen later kwam zij als baby van 6 maanden naar Denemarken en werd geadopteerd.

Nadat mijn adoptieouders in 2019 waren overleden, ben ik op zoek gegaan naar mijn biologische familie in Korea. Ik ging naar het politiebureau van Mapo. Ik deed een DNA-test. Ik ging naar een gemeenschapscentrum in het gebied waar mijn biologische moeder zou hebben gewoond. Het weeshuis waar ik zes maanden oud was (gedocumenteerd in mijn dossier) ontdekte dat ik er nooit was geweest. Ik ben geboren in Seoul, ik heb de eerste drie maanden bij mijn biologische moeder gewoond en ik heb vernomen dat mijn biologische moeder me op 9 mei 1974 naar Korea Social Service heeft gebracht. Een volledig adoptiedossier kon niet worden verkregen. Er waren correcties in de documenten die ik ontving, en geen nieuwe informatie over mijn biologische ouders en mij. Ik voelde me gefrustreerd.

Toen ik in november 2022 terug was in Korea, ontving ik een ongewijzigde kopie van het bestand en ontcijferde ik met behulp van een vertaler het handgeschreven Hangul en de Chinese karakters. Als gevolg hiervan kwam ik erachter dat de vertegenwoordiger van de Korea Social Service Society, die mijn wettelijke voogd werd in de afwezigheid van mijn biologische ouders, mij mijn voor- en achternaam had gegeven. Het dossier bevatte de naam van mijn biologische moeder, die toen 24 was, haar geboortedatum en het adres waar ik geboren was.

We willen dat adoptanten het juiste recht krijgen op toegang tot hun adoptiepapieren. Het vinden van je biologische familie is op dit moment erg ingewikkeld. De Deens-Koreaanse Truth-Finding Group (DKRG) is net begonnen met het openen van de doos van Pandora. Er valt zoveel te ontdekken, dus neem de tijd en geduld.

Twee foto’s van mij toen ik geadopteerd werd. Ben ik het echt?

 

Mi Schlickter (3 jaar oud op het moment van adoptie, nu 46 jaar oud, Denemarken)

 

Adoptieverhaal – Versie 1

Zij arriveerde op 3-jarige leeftijd in Denemarken en werd geadopteerd door een gezin met twee kinderen. Ze hadden een verlangen om weeskinderen te helpen. Ik heb een veilige en gelukkige jeugd gehad, maar soms voelde ik me niet hetzelfde als andere kinderen.

 

Adoptieverhaal – Versie 2

Het is nog geen jaar geleden dat ik dit verhaal ontdekte. Bij toeval heb ik met de hulp van veel mensen de stukjes van mijn adoptieverhaal in elkaar gezet. Ik arriveerde in Denemarken op 16 december 1976, iets meer dan 3 jaar oud. Mijn adoptieouders kwamen drie weken geleden naar het vliegveld en ze zeiden dat ik niet in het vliegtuig stapte, dus gingen ze terug naar huis. Momenteel wordt aangenomen dat het kind op dat moment in het vliegtuig stierf, maar het is niet zeker. Het kind op de foto ben ik, maar ik kwam er onlangs achter dat de twee foto’s misschien niet hetzelfde kind zijn. Het is misschien niet mijn foto. Mijn geboortedatum is verschillende keren veranderd en zij blijkt kort voor haar aankomst in Denemarken ernstig ziek te zijn geweest. Was ik echt ziek, of was het andere kind ziek dat nooit is aangekomen? Als dat waar is, wie ben ik dan?

Waarheids- en verzoeningscommissie. Zoek de persoon op de foto. Als ik plotseling geadopteerd zou worden, waar zou mijn adoptieverhaal dan niet passen? Zou het kunnen dat ik geen wees ben die op straat is gevonden? Zijn er mensen in Korea die me hebben gemist of die me nog steeds missen?

Adoptie- en immigratiegegevens zijn verschillend, ik vraag me af of zelfs dat waar is

Mary Bowers (naar schatting 5 maanden oud op het moment van adoptie, nu 40 of 41 jaar oud, VS)

 

Een van mijn eerste herinneringen is die van mijn stiefmoeder die een taart aan het versieren was. De cake had drie lagen en had bloemen, gemaakt van botercrème. Het sterrensnoepje fonkelde als een stralende ster. Ik wilde in die cake kruipen en van een besneeuwde heuvel af sleeën.

Ik zou me graag willen voorstellen dat mijn obsessie met cake is geworteld in gelukkige herinneringen, maar het is geen erg feestelijke relatie. Rekening houdend met adoptiegegevens, immigratiedocumenten en de Koreaanse maankalender, had ik vijf geboortedata. Gecombineerd is de levensverwachting ongeveer 433 jaar. Maar we weten niet wanneer zij geboren is. De samenleving vertelt me ​​​​dat ik “geluk” had om zo’n lot onder ogen te zien. Ik ben opgegroeid in een Amerikaans adoptiegezin waar ik net als Marie Antoinette een verjaardagstaart kon eten voordat ze werd onthoofd. Zelfs een prinses die op gewelddadige wijze is afgesneden van haar identiteit, familie en land krijgt geen sympathie.

Dus ik eet vanilleglazuur en verberg mijn gevoelens tussen de lagen. Elke hap brengt een diepe droefheid met zich mee. Emoties zijn de wet om eerlijk te zijn. De wereld verwelkomde de waarheid op een buitengewone manier op een podium dat ik me nooit had kunnen voorstellen. Vreemdelingen troostten ook hun gewonde harten. Ik herinner me die momenten van verstandhouding. We mogen niet doorgaan met het op de spits drijven van gruwelijke kindermishandeling, de schande van onschuldige slachtoffers en misdaden tegen de menselijkheid en ze tot ‘koek’ te verklaren.

 

In tegenstelling tot het document ‘opgeven wegens levensonderhoud’, hoorde ik dat de baby van de biologische ouders was overleden

Mia Lee Sorensen (9 maanden oud op het moment van adoptie, nu 35 jaar oud, Denemarken)

 

Mijn leven begon in 1987 in Gwangju, negen maanden voordat ik naar Denemarken kwam. Toen mijn moeder 25 weken zwanger was, werd ze met spoed naar een nabijgelegen ziekenhuis gebracht en beviel ze van mij. Het was een wonder dat de baby het zonder ernstige schade overleefde. Verwacht dat je in het ziekenhuis lange tijd aan de beademing hebt gelegen. Ik weet niet waar of hoe lang ik ben geweest of wie deze vreselijke beslissing over mijn leven heeft genomen tot ik landde op de luchthaven van Kopenhagen in Denemarken.

Ik geloofde het verhaal dat mijn ouders me niet konden opvoeden omdat ze geen geld hadden. Ik dacht dat ik naar het buitenland was gestuurd om een ​​beter leven te hebben. Dit staat op de adoptiepapieren. Maar toen ik vorig jaar met hen herenigde, ontdekte ik dat de adoptiepapieren allemaal nep waren.

Mijn biologische familie dacht dat ik dood was toen ik werd geboren, en ik dacht dat ze me in de steek lieten omdat ze arm waren. Ik geloofde ook dat mijn Deense adoptieouders mij door adoptie een beter leven hadden gegeven. Veel vragen zijn beantwoord, maar er moeten meer waarheden bekend worden. Wie heeft dit mij en mijn familie aangedaan, waar ik was tijdens mijn verblijf in Korea, wie het recht uitoefende om mijn leven op die manier te beëindigen en te beginnen, wanneer was mijn geboortedatum, hoe kon ik zo’n onmenselijke beslissing nemen ten koste van de het leven van een onschuldig kind Kon je eraf komen? Ik denk dat als ik de waarheid weet, ik de rest van mijn leven wat rustiger kan leven.

Ik kan het verloren verleden niet vinden, maar ik moet de verantwoordelijke vinden

Simon Hokwerda (4 jaar oud bij adoptie, nu 57 jaar oud, Nederland)

 

Hij werd geboren op 6 oktober 1966 in Paju, Gyeonggi-do. De naam van zijn moeder is Kim Gwi-ja, en haar vader was een Afro-Amerikaanse Amerikaan. De twee ontmoetten elkaar in de bar waar zijn moeder werkte, een bar genaamd de UN Club in de buurt van Paju. Eind 1969 werd een jongere broer geboren. Ik had niet de kans om naar school te gaan en het was moeilijk om de veiligheid van mijn gezin te garanderen. Ik ben in 1970 naar Nederland geadopteerd vanwege mijn gemengd ras.

In 1986 stuurde ik een brief naar de Korea Social Service Society met de vraag of ze mijn moeder en broer konden vinden. Iemand die zich mij herinnert ging naar het oude adres in Paju, maar de hele stad was veranderd. Helaas overleed hij kort daarna en werd het onderzoek opgeschort.

Ik was woedend toen ik hoorde wat er was gebeurd met kinderen van gemengd ras zoals ik en hun families in Camptown van het Amerikaanse leger. Ik hoop dat iemand de moed heeft om zich te verontschuldigen voor alle verschrikkelijke dingen die wij geadopteerden en hun biologische families nog steeds moeten doormaken na het onderzoek van de Waarheids- en Verzoeningscommissie. Het enige wat ik nu wil, is mijn moeder vasthouden en samen huilen door de jaren die we verloren hebben. Ik wil de rest van mijn tijd bij mijn moeder doorbrengen (ze zou dit jaar 79 jaar worden). Als het je lukt om je moeder te vinden.

 

bron: https://m.hani.co.kr/arti/society/society_general/1091755.html

Planning Co-Processor Han Boon-Young (mede-oprichter van de Danish Korean Truth-Finding Group), supervisor vertalingen Kim Ji-Eun (april)

 

Verslaggever Ko Kyung-tae k21@hani.co.kr

artikel bijdrage voor Arierang Blogs: Simon Hokwerda